Συμμαθητές μου,
Δε βρίσκω λόγια να σας περιγράψω πώς περνάμε αυτές τις στιγμές. Μας χτυπούν συνέχεια, μας βομβαρδίζουν. Να καλυφθούμε δεν έχουμε. Να φύγουμε δεν μπορούμε. Εδώ είναι η πατρίδα μας! Μας σκοτώνουν. Μας είπαν τώρα ότι στέλνουν και στρατό.

Εδώ στον καταυλισμό, εδώ και πολύ καιρό, μόνο ανασαίνουμε, γι' αυτό και ζούμε ακόμα. Νερό μας το χουν κόψει. Κι όταν έρχεται, ποιος από μας να πρωτοπιεί; Φαγητό δεν έχουμε. Μας λένε ότι μας στείλατε βοήθεια, πολλά, αλλά οι Ισραηλινοί τα σταματάνε και δε φτάνουνε ποτέ. Ρεύμα, ποιο ρεύμα; Είναι πολυτέλεια για μας.

Αυτή είναι η ζωή μας, όχι τώρα που μας πολεμάνε οι Ισραηλινοί, αλλά κάθε μέρα όσο ζω. Γιατί μας τιμωρούν οι Ισραηλινοί; Γιατί έβαλαν στόχο τη φτωχή ζωή μας; Εδώ μας λένε ότι έχουν γερές πλάτες τους Αμερικάνους κι όλους τους ισχυρούς της Γης, αλλά πολλοί εδώ στον καταυλισμό μας λένε ότι όλοι οι λαοί στο εξωτερικό από πολύ μακριά, μας σκέπτονται και φωνάζουν στις χώρες τους και στέλνουν βοήθεια. Αχ και να ξέρατε πόση δύναμη μας δίνετε να αντέξουμε. Δε θα σταματήσουμε γιατί έχουμε δίκιο, γιατί όπως εσείς, όπως κάθε λαός στον κόσμο έχει τη δική του πατρίδα. Και τη δικιά μου τη λένε Παλαιστίνη!

Ashraf, Γάζα, τις μέρες των βομβαρδισμών